İstanbul.................İsyanbul

acımak neyi ifade ediyor sana
bilmiyorum istanbul..
çok acı çekiyorum,
çok yalnızlık içindeyim göremiyorum.
aşkının intihar eşiğindeyim
boğazımda sevdamın ipi.

sımsıkı bağlı ama ölmüyorum.
ölmüyorum İstanbul ölmüyorum...
sana yalan sölemek geçiyor içimden,
yapmacık olmak istiyorum,
ağladığımı üzüldüğümü görme
güçlü san istiyorum..
şimdi sana yazdığım satır aralarında bi boşluktayım,
virgülümü, noktamı kaybettim kayıp oldum.
ayıp ettin..
ayıp oldum..

istanbul çıkar beni buralardan
at başka şehirlere
başka nefeslere,
ciğerim ağlıyor,
ciğerim tıkanıyor,
ağlamak için bu kadar enkaza gerek yok.
çökme üstüme, yeter çökme...
sana bağlıydım ben İstanbul
sana vurgundum..
sabahına sevdalı,
gecene hayrandım..
sevdaya, gerçek aşka ise
yalandım..

İstanbul niye getirdin beni kendime,
niye boğmadın kalabalığında,
sahipsiz bırak dedim,
ıssız bırak dedim,
rahat bırak dedim,
öldür beni dedim İstanbul öldür...

içimi acıttın İstanbul
yıkılsın köprülerin
taşsın denizlerin
yok olsun görkemin..
kelimelere döktüğüm bütün isyanlarım sarsın seni.

bir İstanbul masalı ol dedim
anlatayım dedim herkese hey koca şehir
hey heybetli görkemli şehir
tırnağım kadar değerin yok artık
kır kır at çöpe ,
halkalıda senin kadıköyde...
senin olmayan bir tek bendim İstanbul
sen sen ol beni at nüfusundan.
düşür rakımından,
çıkar sınırından...
benim sende gölgem kalır artık..
al oynat beni İstanbul.

ben seni çok yanlış sevdim İstanbul,
ama yanlış da olsa sevdim seni...
İstanbul...
İsyanbul...