Bayrama Uyanmak

her çocuk gibi bi bayram sabahına ciks elbiselerle uyanma her yanından ışıklar çıkartan ayakkabılara sahip olma düşleri besledik mi yüreklerimizde.. sabah sokağa ilk fırlayan çocuk olup en yeni kıyafetlerimizi -alın oğlum görün bakın babam bana neler aldı- aymazlığında ki o şerefsiz çocuk olmuşmuyduk.. hiç umrumuzdamıydı o zamanlar babası olmayan çocuklar.. biz onlara piç der güler eğlenirmiydik.. oyunlarımızın arasına alırmıydık kıyafetleri yeni bile olsa pazar malı diye.. hayvan gibi kahkalar atarmıydık içinde hüzün barındıran yürekleri görmezden gelerek.. kimbilir kaç yüreğin içine sıçtık böyle karaktersiz bir çocukluğu yaşayarak acaba? kaç yeni yetmenin gizlice bi yerlerde gözyaşı dökmesine sebep olduk? kaç çocuğun daha oyun oynaması gereken çağında erken büyümesine sebep olduk? beynimi kemirsin diye daha bir sürü soru bulacaktım kendime.. !

annesiz babasız bayram yaşamayınca bilemiyor insan o çocukların ne çektiğini.. şükür ki annem babam sağ.. hatta onların söyledikleri yaptıkları zoruma da gidiyor.. usul usul kızıyorum da onlara.. ama bi an annem babam olmasaydı ne yapardım bayram sabahında düşüncesi düçar oldu içime.. canım öyle sıkıldı ki.. sonra o hiç kimseye ses çıkaramayan pısırık babasız çocuklar geldi gözümün önüne.. birde ben olsaydım o durumda dedim ve kapadım gözlerimi usulca..

''sabah erkenden bir anne tarafından -hadi oğlum kalk bayram namazı vakti- diye uyandırılmayacaktım.. bayram namazı dönüşü evde misler gibi hazırlanmış bir kahvaltı sofrası olmayacaktı.. babamın elini öpüp bayram harçlığı için türlü taklalar atmayacaktım.. belki türlü zorluklarla ama hiç hissettirmeden aldıkları yeni kıyafetleri giydiğimde gururlanacak ebeveynlerim olmayacaktı..''

öyle bir irkildim ki kafamı ranzanın üst kat tabanına vurduğumda anladım ve herşey yerli yerindeymiş sevincini karşıladım kafamdaki acıyla.. kalktım elimi yüzümü yıkadım.. daha bayrama vardı.. arefe günündeydik hepimiz ve kaybedilen hiçbirşey yoktu daha.. bir tek çocukluğumu kaybetmiştim kaç çocuğun günahına girdiğimi bilmeyerek.. telefon rehberimi kurcaladım liste yerli yerindeydi.. ne kadar mesaja muhtaç arkadaşım varsa ayırdım hepsini bir kenara.. gecenin en dip karanlığında hepsine ayrı ayrı mesaj atacaktım.. gönüllerini okşayıp ulan orhan eyvallah dedirtip gözlerine bi damla yaş bırakacaktım yanaklarından süzülüp yerle yeksan olanlarından.. tüm planlarımı yapmış herşeyi kurgulamıştım.. artık zamanın beni en dip kör karanlıklara ulaştırması için stand by moduna alacaktım bünyeyi..

son olarak demem o ki bu yazı olurda bi arkadaşı tarafından çocukluğunda üzülmüş horlanmış dışlanmış herkesten nefret ediyorum tohumlarını yüreğine serpiştirmiş o masum ve bi o kadar da çaresiz insanların çocukluğuna bir özür mahiyeti taşırcasına ithaf edilmiştir..

sözlerim ve varlığım kime ulaştıysa ve kimi yaraladıysa çocukluğumda hepsinden özür dilerim.. çocukken yaptıklarından utanan sıkılan ama kimselere de söyleyemeyen pusan gizlenen o şerefsiz çocukluk altında ezilen büzülen ve şimdinin adamı olan insan adına da özür dilerim.. o zamanlar çocuktuk siz erkenden büyüdünüz.. şimdi biz büyüdük sizi bir çocuk gibi şımartmamıza izin verin..

harf kelimeyi affetsede cümle oluşmuştur birkere...

dipnot: sonunda dinleyebileceğiniz bu şarkıyı tavsiye ediyorum salya sümük ağlamanız için http://fizy.com/#s/1g4acl